Το καλααζάρ, μία από τις πιο συχνά εμφανιζόμενες νόσους των σκύλων στην Ελλάδα, ενέχει κινδύνους και για τη δημόσια υγεία.
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 20% των αδέσποτων είναι φορείς, ενώ είναι μεγάλος και ο αριθμός αυτών που πεθαίνουν από την ασθένεια.
Νέα στοιχεία για τη λοιμώδη νόσο της Λεϊσμανίασης (καλααζάρ) σε αδέσποτα ζώα έδωσε στη δημοσιότητα ο «Περιβαλλοντικός Σύνδεσμος Δήμων Αθήνας - Πειραιά» (ΠΕΣΥΔΑΠ).
Το καλααζάρ είναι από τις συχνότερα εμφανιζόμενες νόσους των σκύλων στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός σκύλων πεθαίνει λόγω της ασθένειας, ενώ σημαντικός είναι και ο αριθμός των ζώων που είναι φορείς της νόσου. Ο ΠΕΣΥΔΑΠ σε συνεργασία με την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Κρήτης, διενήργησε έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί το ποσοστό των σκύλων που φέρουν τη νόσο στους 22 δήμους - μέλη του.
Για τις ανάγκες της έρευνας πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις αίματος σε όλα τα αδέσποτα σκυλιά τα οποία εισήλθαν στο «Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων» (ΔΙΚΕΠΑΖ) του ΠΕΣΥΔΑΠ.
«Το 2008 και το 2009 το ποσοστό των νοσούντων ζώων κυμάνθηκε στο 14% με 16 %. Αν συνυπολογίσουμε στην έρευνα και τα ύποπτα κρούσματα, τότε προκύπτει ότι το 20% των αδέσποτων ή το 1 στα 7 αδέσποτα είναι φορέας του καλααζάρ», εξηγεί ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ Γρηγόρης Γουρδομιχάλης.
«Το αντίστοιχο ποσοστό από την ίδια έρευνα που διεξήγαγε ο ΠΕΣΥΔΑΠ το έτος 2006 ήταν 25%. Η μείωση του ποσοστού των αδέσποτων ζώων που είναι φορείς του καλααζάρ στους δήμους-μέλη του ΠΕΣΥΔΑΠ, σε σχέση με το ποσοστό που προέκυψε από την αντίστοιχη έρευνα που πραγματοποιήσαμε το 2006, οφείλεται στην αποτελεσματική δράση του ΔΙΚΕΠΑΖ, στα προγράμματα ενημέρωσης που υλοποίησε ο ΠΕΣΥΔΑΠ και στην κατανόηση των πολιτών για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων προστασίας των ζώων από τη σκνίπα», αναφέρει ο κ. Γουρδομιχάλης.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Κτηνιατρικής κ. Χαραλαμπίδη, «το ποσοστό μόλυνσης στην Αθήνα αγγίζει το 8%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στον Πειραιά ανέρχεται στο 7,5%. Η διαφορά με τα δικά μας αποτελέσματα δικαιολογείται από το γεγονός ότι στη μελέτη μας δεν εξετάστηκαν δεσποζόμενα σκυλιά, στα οποία το ποσοστό νόσησης είναι μικρότερο».
Αντιμετώπιση
«Σε άλλες περιοχές της χώρας το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει και το 50%. Πρόκειται για μια επιδημία η οποία ενέχει κινδύνους και για τη δημόσια υγεία. Είναι ανάγκη να υπάρξει προσπάθεια καταπολέμησης της νόσου και η καλύτερη αντιμετώπιση της επιδημίας αυτής είναι η πρόληψη. Αυτή συνίσταται στην εφαρμογή εντομοκτόνων και αντιπαρασιτικών κολάρων στον σκύλο, ούτως ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει η σκνίπα. Παράλληλα, συστήνονται συχνές εξετάσεις αίματος για να γίνει έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματικότερη θεραπεία», συμπληρώνει ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ.
«Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση της νόσου στον σκύλο είναι θέμα τόσο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όσο και του υπουργείου Υγείας. Και τα δυο υπουργεία πρέπει να χρηματοδοτήσουν δράσεις για τον περιορισμό της επιδημίας».
ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΚΝΙΠΑΣ ΜΕΤΑΔIΔΕΤΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Η μετάδοση της ασθένειας στον σκύλο γίνεται έμμεσα μέσω της σκνίπας του γένους «Phlebotomus». Οι σκνίπες κυκλοφορούν τους ζεστούς μήνες του χρόνου και τσιμπούν μόνο μετά τη δύση του ηλίου.
Ο σκύλος νοσεί εβδομάδες ή και χρόνια μετά το νύγμα, αλλά στο διάστημα αυτό είναι φορέας και μπορεί να μεταδώσει τη νόσο στις διάφορες σκνίπες που απομυζούν αίμα από αυτόν.
Η νεφρική ανεπάρκεια αποτελεί και την πρώτη αιτία θανάτου ενός σκύλου που πάσχει από Λεϊσμανίαση. Η νόσος καταλήγει στον θάνατο του ζώου, αν δεν χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία.
Διονυσία Λάγιου
Σαν τον σκύλο με τη... σκνίπα
Κι όμως, ένα τσίμπημα μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρο για τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, αφού αρκετά έντομα μεταδίδουν μολυσματικές ασθένειες.
Eίναι μικρά, αλλά ικανά να προκαλέσουν σοβαρά -ακόμα και θανατηφόρα- νοσήματα στους σκύλους. Οι σκνίπες, τα κουνούπια, οι ψύλλοι, οι μύγες και τα τσιμπούρια είναι ένοχα για τη λεϊσμανίαση (καλά-αζάρ), την ερλιχίωση και τη διροφιλαρίωση, ορισμένες από τις πιο σοβαρές παρασιτικά μεταδιδόμενες ασθένειες που μπορούν να πλήξουν τους αγαπημένους φίλους του ανθρώπου.
Αλλοτε, οι αρρώστιες αυτές θεωρούνταν εξαιρετικά σπάνιες. Πλέον, έχουν εξαπλωθεί σε σκύλους και στην Ελλάδα και εμφανίζουν άνοδο, εξαιτίας της αύξησης των ζώων που ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, καθώς και των κλιματικών συνθηκών του πλανήτη.
Πιο επικίνδυνες θεωρούνται από τους ειδικούς οι σκνίπες που, παρά το μικρό τους μέγεθος -μόλις 1,5 έως 3,5 χιλιοστά- αποτελούν σημαντικούς μεταδότες της λεϊσμανίασης. Πρόκειται για νυχτόβιους αιματοφάγους οργανισμούς που δεν κυκλοφορούν κατά τις θερμές ώρες της ημέρας. Κινούνται μακριά από το φως του ήλιου, σε σχετικά δροσερά μέρη με υγρασία, όπως σε κελάρια, σε στάβλους, σε χαραμάδες ή σε τρύπες τρωκτικών.
Οταν προσγειώνονται επάνω σε έναν σκύλο, πηδούν στο τρίχωμά του αναζητώντας πρόσβαση στα λιγότερο τριχωτά σημεία του σώματός του. Προτιμούν να τσιμπούν γύρω από τα μάτια, το στόμα, το πτερύγιο του αυτιού ή τη μύτη του ζώου.
Επικίνδυνο σάλιο
Οπως και στα υπόλοιπα έντομα που τρέφονται με αίμα, έτσι και στη σκνίπα το σάλιο περιέχει ένζυμα με αναισθητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, αντιπηκτικούς παράγοντες και αγγειοδιασταλτικά πεπτίδια, ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη «ροή» του αιματούχου γεύματος της σκνίπας, χωρίς το ζώο να αντιδρά, στοιχεία σημαντικά για τη μετάδοση της μόλυνσης των παρασίτων.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε ενδημικές περιοχές και κάτω από ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες, ένας σκύλος μπορεί να δεχτεί κατά τη διάρκεια της νύχτας περισσότερα από 100 τσιμπήματα την ώρα. Επειδή το ποσοστό των μολυσμένων σκνιπών στις περιοχές αυτές είναι υψηλό, έχει εκτιμηθεί ότι ένας σκύλος που δεν προστατεύεται με αντιπαρασιτικές ουσίες δέχεται περίπου ένα μολυσματικό τσίμπημα από σκνίπα κάθε ώρα και αυτό συμβαίνει συνεχόμενα κάθε νύχτα για πολλούς μήνες κάθε έτους της ζωής του.
Μόνο το 20% εκδηλώνει συμπτώματα
Ο αριθμός των παρασίτων που εμφυτεύονται στο δέρμα του σκύλου σε κάθε τσίμπημα μπορεί να κυμαίνεται από 100 έως 1.000, αλλά ο κρίσιμος αριθμός που απαιτείται για να ενεργοποιήσει τη μόλυνση παραμένει άγνωστος. Παρ' όλα αυτά είναι εμφανές ότι οι σκύλοι που διαβιούν σε ενδημικές περιοχές και ειδικά εκείνοι που διανυκτερεύουν σε εξωτερικούς μη προστατευμένους χώρους είναι συνεχώς εκτεθειμένοι στο παράσιτο.
Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων της λεϊσμανίασης κυμαίνεται. Η περίοδος επώασης μπορεί να είναι από 4 εβδομάδες έως αρκετά χρόνια. Τα κλινικά χαρακτηριστικά της λεϊσμανίωσης επίσης ποικίλλουν. Συνηθέστερα, οι σκύλοι με καλά-αζάρ παρουσιάζουν απώλεια τριχώματος, πιτυρίαση, έλκη. Επίσης, απώλεια βάρους και διόγκωση των λεμφαδένων. Συχνά αναφέρονται ως περιστατικά μολυσμένοι σκύλοι που δεν εμφανίζουν κανένα από τα συμπτώματα της νόσου.
Ενώ στις ενδημικές περιοχές της νόσου οι περισσότεροι σκύλοι έρχονται σε επαφή με το παράσιτο, η συχνότητα των σκύλων που εκδηλώνουν κλινικά συμπτώματα συνήθως δεν ξεπερνά σε ποσοστό το 20%. Το γεγονός αυτό πρακτικά αποκαλύπτει και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που έχει η νόσος, να μπορεί δηλαδή να «κρύβεται» σε φαινομενικά υγιείς οργανισμούς, που όμως είναι μολυσμένοι. Αυτοί οι οργανισμοί-φορείς βοηθούν σε μεγάλο βαθμό τις σκνίπες να μεταδώσουν το παράσιτο σε άλλα υγιή ζώα, καθώς λόγω της μη εκδήλωσης συμπτωμάτων δεν προσκομίζονται για θεραπευτική αντιμετώπιση και αποτελούν μία συνεχή πηγή μόλυνσης.
Εμφαση στην πρόληψη
Πολλά θεραπευτικά σχήματα προτείνονται στις ημέρες μας για την αντιμετώπιση της λεϊσμανίασης, αλλά όταν ένας σκύλος νοσήσει, ακόμη και εάν ελέγξουμε τη νόσο, τα παράσιτα δεν θα αφανιστούν ποτέ πλήρως από τον οργανισμό του. Αυτό το γεγονός και μόνο τονίζει τη μεγάλη σημασία που πρέπει να δίνουν όλοι οι ιδιοκτήτες σκύλων στην πρόληψη με τη συμβολή των κτηνιάτρων τους.
Παγκόσμιο Συνέδριο
Στην Ελλάδα υπάρχουν κτηνιατρικά αντιπαρασιτικά σκευάσματα με έγκριση από τον ΕΟΦ τα οποία προσφέρουν έως και 100% προστασία από τη μόλυνση από όλα τα επικίνδυνα εξωπαράσιτα του σκύλου. Πιο αποτελεσματική και ελεγχόμενη προστασία θεωρείται ότι παρέχουν στον σκύλο οι αμπούλες, οι οποίες εφαρμόζονται μία φορά τον μήνα και περιέχουν δραστικές φαρμακευτικές ουσίες, που απλώνονται και καλύπτουν ολόκληρη την επιφάνεια του δέρματος του. Πρόσφατα, ειδικοί από ολόκληρο τον κόσμο συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο του ετήσιου Παγκόσμιου Φόρουμ που διοργανώνεται τα τελευταία 5 χρόνια. Στη φετινή σύνοδο το θέμα συζήτησης ήταν τα νεότερα δεδομένα στην έρευνα και την πρόληψη των ασθενειών που μεταδίδονται από τα παράσιτα.
Το συγκεκριμένο Φόρουμ πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Bayer Animal Health και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της δέσμευσης της εταιρείας για τη στήριξη της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας στη μάχη ενάντια στα παράσιτα και των ασθενειών που μεταδίδουν. Αποκλειστικός αντιπρόσωπος των προϊόντων της Bayer AH στην Ελλάδα είναι η ALAPIS ABEE.
* Τα 100 τσιμπήματα
Kάτω από ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες, ένας σκύλος μπορεί να δεχτεί κατά τη διάρκεια της νύχτας περισσότερα από 100 τσιμπήματα σκνίπας την ώρα.
Μαρία Ψαρά
πηγη :ethnos.gr
Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το 20% των αδέσποτων είναι φορείς, ενώ είναι μεγάλος και ο αριθμός αυτών που πεθαίνουν από την ασθένεια.
Νέα στοιχεία για τη λοιμώδη νόσο της Λεϊσμανίασης (καλααζάρ) σε αδέσποτα ζώα έδωσε στη δημοσιότητα ο «Περιβαλλοντικός Σύνδεσμος Δήμων Αθήνας - Πειραιά» (ΠΕΣΥΔΑΠ).
Το καλααζάρ είναι από τις συχνότερα εμφανιζόμενες νόσους των σκύλων στην Ελλάδα. Κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός σκύλων πεθαίνει λόγω της ασθένειας, ενώ σημαντικός είναι και ο αριθμός των ζώων που είναι φορείς της νόσου. Ο ΠΕΣΥΔΑΠ σε συνεργασία με την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Κρήτης, διενήργησε έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί το ποσοστό των σκύλων που φέρουν τη νόσο στους 22 δήμους - μέλη του.
Για τις ανάγκες της έρευνας πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις αίματος σε όλα τα αδέσποτα σκυλιά τα οποία εισήλθαν στο «Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων» (ΔΙΚΕΠΑΖ) του ΠΕΣΥΔΑΠ.
«Το 2008 και το 2009 το ποσοστό των νοσούντων ζώων κυμάνθηκε στο 14% με 16 %. Αν συνυπολογίσουμε στην έρευνα και τα ύποπτα κρούσματα, τότε προκύπτει ότι το 20% των αδέσποτων ή το 1 στα 7 αδέσποτα είναι φορέας του καλααζάρ», εξηγεί ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ Γρηγόρης Γουρδομιχάλης.
«Το αντίστοιχο ποσοστό από την ίδια έρευνα που διεξήγαγε ο ΠΕΣΥΔΑΠ το έτος 2006 ήταν 25%. Η μείωση του ποσοστού των αδέσποτων ζώων που είναι φορείς του καλααζάρ στους δήμους-μέλη του ΠΕΣΥΔΑΠ, σε σχέση με το ποσοστό που προέκυψε από την αντίστοιχη έρευνα που πραγματοποιήσαμε το 2006, οφείλεται στην αποτελεσματική δράση του ΔΙΚΕΠΑΖ, στα προγράμματα ενημέρωσης που υλοποίησε ο ΠΕΣΥΔΑΠ και στην κατανόηση των πολιτών για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων προστασίας των ζώων από τη σκνίπα», αναφέρει ο κ. Γουρδομιχάλης.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Κτηνιατρικής κ. Χαραλαμπίδη, «το ποσοστό μόλυνσης στην Αθήνα αγγίζει το 8%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στον Πειραιά ανέρχεται στο 7,5%. Η διαφορά με τα δικά μας αποτελέσματα δικαιολογείται από το γεγονός ότι στη μελέτη μας δεν εξετάστηκαν δεσποζόμενα σκυλιά, στα οποία το ποσοστό νόσησης είναι μικρότερο».
Αντιμετώπιση
«Σε άλλες περιοχές της χώρας το αντίστοιχο ποσοστό αγγίζει και το 50%. Πρόκειται για μια επιδημία η οποία ενέχει κινδύνους και για τη δημόσια υγεία. Είναι ανάγκη να υπάρξει προσπάθεια καταπολέμησης της νόσου και η καλύτερη αντιμετώπιση της επιδημίας αυτής είναι η πρόληψη. Αυτή συνίσταται στην εφαρμογή εντομοκτόνων και αντιπαρασιτικών κολάρων στον σκύλο, ούτως ώστε να μην μπορεί να πλησιάσει η σκνίπα. Παράλληλα, συστήνονται συχνές εξετάσεις αίματος για να γίνει έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματικότερη θεραπεία», συμπληρώνει ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ.
«Θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση της νόσου στον σκύλο είναι θέμα τόσο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όσο και του υπουργείου Υγείας. Και τα δυο υπουργεία πρέπει να χρηματοδοτήσουν δράσεις για τον περιορισμό της επιδημίας».
ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΣΚΝΙΠΑΣ ΜΕΤΑΔIΔΕΤΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Η μετάδοση της ασθένειας στον σκύλο γίνεται έμμεσα μέσω της σκνίπας του γένους «Phlebotomus». Οι σκνίπες κυκλοφορούν τους ζεστούς μήνες του χρόνου και τσιμπούν μόνο μετά τη δύση του ηλίου.
Ο σκύλος νοσεί εβδομάδες ή και χρόνια μετά το νύγμα, αλλά στο διάστημα αυτό είναι φορέας και μπορεί να μεταδώσει τη νόσο στις διάφορες σκνίπες που απομυζούν αίμα από αυτόν.
Η νεφρική ανεπάρκεια αποτελεί και την πρώτη αιτία θανάτου ενός σκύλου που πάσχει από Λεϊσμανίαση. Η νόσος καταλήγει στον θάνατο του ζώου, αν δεν χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπεία.
Διονυσία Λάγιου
Σαν τον σκύλο με τη... σκνίπα
Κι όμως, ένα τσίμπημα μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρο για τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, αφού αρκετά έντομα μεταδίδουν μολυσματικές ασθένειες.
Eίναι μικρά, αλλά ικανά να προκαλέσουν σοβαρά -ακόμα και θανατηφόρα- νοσήματα στους σκύλους. Οι σκνίπες, τα κουνούπια, οι ψύλλοι, οι μύγες και τα τσιμπούρια είναι ένοχα για τη λεϊσμανίαση (καλά-αζάρ), την ερλιχίωση και τη διροφιλαρίωση, ορισμένες από τις πιο σοβαρές παρασιτικά μεταδιδόμενες ασθένειες που μπορούν να πλήξουν τους αγαπημένους φίλους του ανθρώπου.
Αλλοτε, οι αρρώστιες αυτές θεωρούνταν εξαιρετικά σπάνιες. Πλέον, έχουν εξαπλωθεί σε σκύλους και στην Ελλάδα και εμφανίζουν άνοδο, εξαιτίας της αύξησης των ζώων που ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, καθώς και των κλιματικών συνθηκών του πλανήτη.
Πιο επικίνδυνες θεωρούνται από τους ειδικούς οι σκνίπες που, παρά το μικρό τους μέγεθος -μόλις 1,5 έως 3,5 χιλιοστά- αποτελούν σημαντικούς μεταδότες της λεϊσμανίασης. Πρόκειται για νυχτόβιους αιματοφάγους οργανισμούς που δεν κυκλοφορούν κατά τις θερμές ώρες της ημέρας. Κινούνται μακριά από το φως του ήλιου, σε σχετικά δροσερά μέρη με υγρασία, όπως σε κελάρια, σε στάβλους, σε χαραμάδες ή σε τρύπες τρωκτικών.
Οταν προσγειώνονται επάνω σε έναν σκύλο, πηδούν στο τρίχωμά του αναζητώντας πρόσβαση στα λιγότερο τριχωτά σημεία του σώματός του. Προτιμούν να τσιμπούν γύρω από τα μάτια, το στόμα, το πτερύγιο του αυτιού ή τη μύτη του ζώου.
Επικίνδυνο σάλιο
Οπως και στα υπόλοιπα έντομα που τρέφονται με αίμα, έτσι και στη σκνίπα το σάλιο περιέχει ένζυμα με αναισθητικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, αντιπηκτικούς παράγοντες και αγγειοδιασταλτικά πεπτίδια, ώστε να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη «ροή» του αιματούχου γεύματος της σκνίπας, χωρίς το ζώο να αντιδρά, στοιχεία σημαντικά για τη μετάδοση της μόλυνσης των παρασίτων.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε ενδημικές περιοχές και κάτω από ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες, ένας σκύλος μπορεί να δεχτεί κατά τη διάρκεια της νύχτας περισσότερα από 100 τσιμπήματα την ώρα. Επειδή το ποσοστό των μολυσμένων σκνιπών στις περιοχές αυτές είναι υψηλό, έχει εκτιμηθεί ότι ένας σκύλος που δεν προστατεύεται με αντιπαρασιτικές ουσίες δέχεται περίπου ένα μολυσματικό τσίμπημα από σκνίπα κάθε ώρα και αυτό συμβαίνει συνεχόμενα κάθε νύχτα για πολλούς μήνες κάθε έτους της ζωής του.
Μόνο το 20% εκδηλώνει συμπτώματα
Ο αριθμός των παρασίτων που εμφυτεύονται στο δέρμα του σκύλου σε κάθε τσίμπημα μπορεί να κυμαίνεται από 100 έως 1.000, αλλά ο κρίσιμος αριθμός που απαιτείται για να ενεργοποιήσει τη μόλυνση παραμένει άγνωστος. Παρ' όλα αυτά είναι εμφανές ότι οι σκύλοι που διαβιούν σε ενδημικές περιοχές και ειδικά εκείνοι που διανυκτερεύουν σε εξωτερικούς μη προστατευμένους χώρους είναι συνεχώς εκτεθειμένοι στο παράσιτο.
Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από τη στιγμή της μόλυνσης μέχρι την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων της λεϊσμανίασης κυμαίνεται. Η περίοδος επώασης μπορεί να είναι από 4 εβδομάδες έως αρκετά χρόνια. Τα κλινικά χαρακτηριστικά της λεϊσμανίωσης επίσης ποικίλλουν. Συνηθέστερα, οι σκύλοι με καλά-αζάρ παρουσιάζουν απώλεια τριχώματος, πιτυρίαση, έλκη. Επίσης, απώλεια βάρους και διόγκωση των λεμφαδένων. Συχνά αναφέρονται ως περιστατικά μολυσμένοι σκύλοι που δεν εμφανίζουν κανένα από τα συμπτώματα της νόσου.
Ενώ στις ενδημικές περιοχές της νόσου οι περισσότεροι σκύλοι έρχονται σε επαφή με το παράσιτο, η συχνότητα των σκύλων που εκδηλώνουν κλινικά συμπτώματα συνήθως δεν ξεπερνά σε ποσοστό το 20%. Το γεγονός αυτό πρακτικά αποκαλύπτει και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που έχει η νόσος, να μπορεί δηλαδή να «κρύβεται» σε φαινομενικά υγιείς οργανισμούς, που όμως είναι μολυσμένοι. Αυτοί οι οργανισμοί-φορείς βοηθούν σε μεγάλο βαθμό τις σκνίπες να μεταδώσουν το παράσιτο σε άλλα υγιή ζώα, καθώς λόγω της μη εκδήλωσης συμπτωμάτων δεν προσκομίζονται για θεραπευτική αντιμετώπιση και αποτελούν μία συνεχή πηγή μόλυνσης.
Εμφαση στην πρόληψη
Πολλά θεραπευτικά σχήματα προτείνονται στις ημέρες μας για την αντιμετώπιση της λεϊσμανίασης, αλλά όταν ένας σκύλος νοσήσει, ακόμη και εάν ελέγξουμε τη νόσο, τα παράσιτα δεν θα αφανιστούν ποτέ πλήρως από τον οργανισμό του. Αυτό το γεγονός και μόνο τονίζει τη μεγάλη σημασία που πρέπει να δίνουν όλοι οι ιδιοκτήτες σκύλων στην πρόληψη με τη συμβολή των κτηνιάτρων τους.
Παγκόσμιο Συνέδριο
Στην Ελλάδα υπάρχουν κτηνιατρικά αντιπαρασιτικά σκευάσματα με έγκριση από τον ΕΟΦ τα οποία προσφέρουν έως και 100% προστασία από τη μόλυνση από όλα τα επικίνδυνα εξωπαράσιτα του σκύλου. Πιο αποτελεσματική και ελεγχόμενη προστασία θεωρείται ότι παρέχουν στον σκύλο οι αμπούλες, οι οποίες εφαρμόζονται μία φορά τον μήνα και περιέχουν δραστικές φαρμακευτικές ουσίες, που απλώνονται και καλύπτουν ολόκληρη την επιφάνεια του δέρματος του. Πρόσφατα, ειδικοί από ολόκληρο τον κόσμο συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο του ετήσιου Παγκόσμιου Φόρουμ που διοργανώνεται τα τελευταία 5 χρόνια. Στη φετινή σύνοδο το θέμα συζήτησης ήταν τα νεότερα δεδομένα στην έρευνα και την πρόληψη των ασθενειών που μεταδίδονται από τα παράσιτα.
Το συγκεκριμένο Φόρουμ πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Bayer Animal Health και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της δέσμευσης της εταιρείας για τη στήριξη της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας στη μάχη ενάντια στα παράσιτα και των ασθενειών που μεταδίδουν. Αποκλειστικός αντιπρόσωπος των προϊόντων της Bayer AH στην Ελλάδα είναι η ALAPIS ABEE.
* Τα 100 τσιμπήματα
Kάτω από ευνοϊκές περιβαλλοντικές συνθήκες, ένας σκύλος μπορεί να δεχτεί κατά τη διάρκεια της νύχτας περισσότερα από 100 τσιμπήματα σκνίπας την ώρα.
Μαρία Ψαρά
πηγη :ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου